English
ไทย
นิทานอีสปเรื่อง “ลาในหนังสิงโต” เป็นเรื่องราวที่ให้ข้อคิดเกี่ยวกับ ความสำคัญของการรู้จักตนเอง และการไม่หลงตัวเองจนเกินไป ซึ่งเป็นแนวคิดที่สอดคล้องกับหลักธรรมะของพระพุทธศาสนาในเรื่อง “สัมมาทิฏฐิ” (การมีความเห็นที่ถูกต้อง) และ “อัตตานัง อุปมัง กเร” (การรู้จักประมาณตนและปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างเหมาะสม)
เนื้อเรื่อง: ลาในหนังสิงโต
วันหนึ่ง ลาตัวหนึ่งเดินอยู่ในป่า และบังเอิญเจอหนังสิงโตที่ถูกลอกทิ้งไว้
ลาคิดอุบายขึ้นมา มันเอาหนังสิงโตมาคลุมตัวเอง แล้วออกเดินไปทั่วป่า
เมื่อสัตว์ต่าง ๆ เห็น “สิงโต” พวกมันต่างพากันตกใจและวิ่งหนีด้วยความกลัว โดยไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้ว สิงโตตัวนั้นเป็นเพียงลาที่ปลอมตัวมา
ลารู้สึกภาคภูมิใจและหลงตัวเอง มันคิดว่า “ข้าคือราชาแห่งป่า! ทุกตัวกลัวข้า!”
แต่แล้ววันหนึ่ง ลาลืมตัวและเผลอส่งเสียงร้อง “เอ๊ง เอ๊ง” ออกมา
เมื่อสัตว์ในป่าได้ยิน พวกมันก็รู้ทันทีว่า นี่ไม่ใช่สิงโต แต่เป็นเพียงลาที่ปลอมตัวมา
จากนั้นสัตว์ทุกตัวก็หัวเราะเยาะลา และบางตัวก็เริ่มไล่ล่ามันเพื่อลงโทษที่แกล้งหลอกพวกมัน
สุดท้าย ลาต้องหนีเอาตัวรอด และกลับมารู้ตัวว่าแท้จริงแล้ว ตนเองก็ยังคงเป็นลา ไม่อาจเป็นสิงโตได้เพียงเพราะใส่หนังสิงโต
ข้อคิดและคติธรรมจากนิทานลาในหนังสิงโต
อย่าหลงตัวเองและโอ้อวดในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง
- ลาคิดว่ามันสามารถหลอกสัตว์อื่นได้ แต่สุดท้ายความจริงก็ถูกเปิดเผย
- สอดคล้องกับหลักธรรมะ “สัมมาทิฏฐิ” (การมีความเห็นที่ถูกต้องเกี่ยวกับตนเองและไม่หลงตัวเอง)
ความจริงจะถูกเปิดเผยเสมอ ไม่ว่าเราจะพยายามปิดบังแค่ไหนก็ตาม
- ลาคิดว่าหนังสิงโตจะทำให้มันดูน่าเกรงขาม แต่เมื่อมันส่งเสียงร้อง ทุกอย่างก็ถูกเปิดเผย
- เป็นแนวคิดที่ตรงกับ “อุบายธรรม” (การรู้จักประมาณตนและประพฤติอย่างเหมาะสม)
การพยายามเป็นสิ่งที่เราไม่ใช่อาจนำไปสู่ความล้มเหลวและอับอาย
- ลาหลงระเริงในความสามารถปลอม ๆ ของมัน แต่สุดท้ายก็ต้องเผชิญกับความจริง
- เป็นหลักธรรม “อัตตานัง อุปมัง กเร” (จงปฏิบัติต่อผู้อื่นและตัวเองอย่างสมเหตุสมผล และรู้จักตนเองดีพอ)
ลาในหนังสิงโตกับการนำไปใช้ในชีวิตจริง
ในการทำงาน – อย่าโอ้อวดความสามารถเกินจริง เพราะวันหนึ่งความจริงอาจถูกเปิดเผย ในการเลือกคบเพื่อน – ควรสังเกตว่าคนรอบตัวเป็นคนที่จริงใจหรือเพียงแค่พยายามสร้างภาพให้ดูดี ในการดำเนินชีวิต – ควรรู้จักตนเองและพอใจในสิ่งที่เป็น ดีกว่าพยายามเป็นสิ่งที่ตนเองไม่ใช่
นิทานลาในหนังสิงโต เป็นเรื่องราวที่ให้ข้อคิดเกี่ยวกับ การรู้จักตนเอง และไม่หลงตัวเองจนเกินไป
หากเรานำหลักคำสอนจากนิทานเรื่องนี้ไปใช้ เราจะสามารถดำเนินชีวิตได้อย่างมีสติ ไม่หลงระเริง และเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง